ดินสอสองบีกระดาษสีขาว
ผสานใจดวงพราวที่มุ่งมั่น
ลงเส้นตรงสันจมูกนั้น
ไร้สเกลขอบคั่นกั้นตี
เรียวปากหยักงอนซ่อนสวย
หัวคิ้วขมวดมวยซ้อนถี่
ปริศนาแววตาพาที
ฉงน..กังวลหรือพี่(วาดยากจัง!)
ลบสองสามคราท้าใจนิ่ง
เอนอิงพิงหลังตั้งเข่านั่ง
เมื่อยขบเหยียดขาห้าหกครั้ง
สะบัดแขนสลับข้างเอ้า!ตั้งใจ
หน้าผากสูงผมรุงรังกระทั่งหยิก
ดินสอขยับพลิกระริกไหว
ยุ่งยิ่งจริงหนา..นะผมใคร
(จับหัวตัวเองไซร้คล้ายผมเรา)
ร่างเส้นเสื้อแสงแต่งให้หล่อ
โอละพ่อหล่อระเบิด..เถิดผมเผ้า
จะคลับคล้ายเหมือนหมายได้แต่งเกลา
มอบพี่เจ้ากวีหนุ่มลุ่มน้ำยม....
(ฝีมือมิดีดอกจะบอกให้
แต่ด้วยใจปรารถนาว่าเหมาะสม
ฤาต้องเรียนวิชาให้เฉียบคม
.................................)
ฝีมือมิเทียบเทียมกวีแก้ว
อาจมีแววเลือนรางอย่างริบหรี่
หรุบหรู่มิเรืองแสงแข่งกวี
ทิพย์วจีระรื่นลิ่วพลิ้วลีลา
เอื้อนขับเพลงพร้องเพราะเสนาะโสต
คลายเฉาโฉดเพริศพิไลในภาษา
ฟังง่ายง่ายจับใจอักษรา
งามผืนฟ้า..ผา..หิน..ดิน..ทราย..น้ำ
ธรรมดา..ธรรมดา..มิธรรมดา
เขียนฟ้า..ฟ้าร้อง..ฟ้าครวญคร่ำ
เขียนฝน..ฝนฟุ้งฝอยหยดย้อยพรำ
เขียนน้ำ..น้ำชุ่มฉ่ำดื่มด่ำธาร
เขียนคน..คนก็มีทั้งดีร้าย
เขียนปลา..ปลาก็ว่ายในละหาน
เขียนใบไม้ก็เกรียวกรูดูเบิกบาน
เขียนชิงช้าก็ทะยานการโยกโยน....
ที่มา : เขียนให้กวีซีไรต์ คุณศักดิ์สิริ มีสมสืบ ประกอบภาพวาดรูปเหมือนคุณศักดิ์สิริ เมื่อ ๕ กันยายน ๒๕๔๖
มีสมสืบ"ฤทธิสืบมีสม
ถักทอพจน์รสคำอันฉ่ำคม
ล้ำคารมกวีแก้วเพริศแพร้วคำ
ปลูกตันไม้แตกหน่อละอออ่อน
ละอองซ้อนซ่านสมงามคมขำ
คือเรียงถ้อยร้อยรสประจงประจำ
เป็นเสียงเพลงหวานล้ำลำนำครวญ
ให้โลกรู้ฟ้ารับซับผืนหล้า
โดยศิลป์แห่งภาษาที่พาสรวล
เสพทิพย์แห่งพจมานหวานออมอวล
เสน่ห์นวลหอมผ่านกาลนิรันดร.
ที่มา : เขียนและอ่านเพื่อขอบคุณ คุณศักดิ์สิริ มีสมสืบ กวีซีไรต์ปี ๒๕๓๕ ที่ให้เกียรติมาเป็นวิทยากรพิเศษในการบรรยาย "เพลินเพลง-บอกดาว-ร้อยเรื่องราวจากการอ่าน" ณ ห้องประชุมพิพัฒนปริยัติสุนทร โรงเรียนเทพลีลา ในงานเทพนิทรรศ ' ๕๒ เมื่อวันที่ ๒๗ มกราคม ๒๕๕๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น